Een historische terugblik
Sântimreu is een dorpje in Roemenië, net over de Hongaarse grens, in Transsylvanië, ook wel Zevenburgen genoemd, een gebied wat voor de Eerste Wereldoorlog bij Hongarije hoorde. De bevolking van dit gebied is voor de meerderheid Hongaars, maar sinds de Vrede van Trianon (4 juni 1920) is het een deel van Roemenië. Door de ondertekening van dit Verdrag tussen geallieerde mogendheden en Hongarije verloor Hongarije grote gebiedsdelen aan o.a. Roemenië. En daar ontstaat het probleem. Roemenen en Hongaren zijn twee compleet verschillende volken, door taal en door godsdienst. De Hongaren vormen een etnische minderheid in Roemenië en ervaren dat zo af en toe ook aan den lijve. In Sântimreu wonen - net als in heel West-Roemenië – voornamelijk Hongaren. De afgelopen jaren werden de inwoners van Sântimreu onder meer geconfronteerd met hoge belastingen.

• Straatbeeld in Sântimreu

Het dorp Sântimreu
Een dorpje met een paar honderd huizen en uitsluitend zandwegen, te vergelijken met een boerendorpje zoals in Nederland talloze te vinden waren voor de Tweede Wereldoorlog. Houten karren met paarden en loslopende ganzen bepalen het straatbeeld. En natuurlijk staat, midden in het dorp, een grote kerk met een fiere klokkentoren. In Roemenië is het voor een gemeente erg belangrijk hoe de kerk eruit ziet. Het geloof van een gemeente wordt – door buitenstaanders – bepaald door het uiterlijk van de kerk.


• De kerk

De mensen van het dorp
Het land kampt nog volop met de erfenis van het communisme. Er is weliswaar genoeg te koop, maar de meeste mensen hebben geen geld om iets aan te schaffen. De meeste inwoners van Sântimreu houden zelf varkens en kippen en zijn afhankelijk van de opbrengst van hun land. De mensen voorzien grotendeels zelf in hun voedsel: aardappelen, paprika’s, pruimen, druiven, maïs, tarwe, etc. Elke week gaan de mensen met hun paard en wagen naar de weekmarkt in Salard, een iets groter dorpje 12 kilometer verderop. Hier verkopen de mensen hun groente, fruit en wijn. Alles wat ze verbouwen en niet zelf opeten wordt hier verkocht, zodat ze een inkomen hebben voor het kopen van zaken die ze niet zelf maken, bijvoorbeeld kleding of het betalen van de elektriciteits rekening. Maar als die opbrengst minder is dan verwacht, komen ze in de problemen. En als ze ziek zijn, is er meestal geen geld voor medicijnen.


• Een kijkje op een erf

Predikantsechtpaar in Sântimreu
Eind 1999 hebben Zoltán (1971) en Eva Kucharski (1972) hun intrek genomen in de pastorie van Sântimreu. Het is een jong echtpaar en hebben een dochter, Ingrid (1998). Zoltán is geboren en getogen in Oradea, een grote stad die ongeveer dertig kilometer van Sântimreu ligt. Hij is Hongaars opgevoed en heeft in Oradea een Hongaarse school bezocht. In 1990 ging hij theologie studeren in Cluj. In het derde jaar van zijn studie begon een stage in een klein Roemeens dorp: Zerindu Mic. Daar werd hij ook dominee. Hij diende die gemeente tot eind 1999.  Zijn naam - Kucharski spreek je uit als ‘Koeharskie’ - is Pools. Zijn overgrootvader trok vanuit Polen naar Roemenië. De ouders van Zoltán wonen nog in Oradea. Zoltán kwam naar Sântimreu op verzoek van deze gemeente en vindt het ook fijn om weer dicht bij zijn ouders te wonen. Hij mag graag studeren en lezen, vaak tot in de kleine uurtjes. Hij vist graag, en houdt kippen en varkens. Nodig is dit niet, hij heeft dit als extra inkomen.
Eva Kucharski heeft na de middelbare school een cursus boekhouding gevolgd. Daarna heeft ze drie jaar gewerkt als boekhouder. In de vorige gemeente van het echtpaar lukte dat niet meer. Het was een klein dorp zonder bedrijven. Het vak boekhouding bestaat daar eenvoudigweg niet.
Voor Sântimreu geldt hetzelfde. Sinds 1 jaar heeft Eva voor een aantal dagdelen per week een administratieve baan. Ze verzorgt voor de Hongaarse overheid, aanvragen van Hongaren, in de regio van Sântimreu die een pas willen. Die pas geeft de Roemeense Hongaren de mogelijkheid om gebruik te maken van overheidsdiensten in Hongarije.


• Zoltán en Eva Kucharski met Ingrid

Ons doel
Het contact tussen de Reformed Church in dit dorpje en de Nederlands Gereformeerde Kerk in Amersfoort dateert uit 1994. De aanzet hiertoe is gegeven door de diaconie van de NGKA. Sinds die tijd is er een Roemeniëcommissie, die de contacten onderhoudt, en reizen organiseert naar het dorp. Elk jaar gaan Amersfoortse reizigers op en neer naar Sântimreu om het contact te onderhouden en te bezien hoe het dorp met zijn inwoners ervoor staat.


• Uit het werk naar huis

Inmiddels zijn er meerdere bezoeken gebracht door commissieleden en gemeenteleden en zijn er goede contacten opgebouwd. Elke zomer wordt er een Vakantie Bijbel School gehouden voor de kinderen uit Sântimreu. Vaak komen ook kinderen uit omliggende dorpen of zelfs uit Oradea. Zij logeren dan meestal bij familie die in Sântimreu wonen. Sinds 2 jaar wordt de Vakantie Bijbel School door enkele enthousiaste gemeenteleden uit Sântimreu zelfstandig georganiseerd. In overleg met de kerkenraad van Sântimreu zijn er de afgelopen jaren diverse vormen van praktische hulp geboden: bijbels en liedboeken, kleding, voedselpakketten, geld voor renovatie van kerk en bijbehorende gebouwen, pastorie, plus opknappen en inrichten kleuterschool met kinderspeelplaats.

 
• De opgeknapte kleuterschool met de nieuwe kachel

De bezoeken aan Sântimreu zijn door de Roemeniëgangers over het algemeen als zeer emoedigend ervaren. Het is een voorrecht om mensen uit een andere cultuur te mogen begroeten die dezelfde Heer en Verlosser in hun leven kennen. Gods nabijheid is altijd ervaren, wat voor de mensen uit Sântimreu en Amersfoort vaak een versterking van het geloof betekende. Samen bidden geeft verbondenheid. Al verstaan we elkaars taal niet of moeizaam in de Geest zijn we één. Deze ervaring maakt rijk.  

De toekomst

Vergeten generatie

Vanaf het begin heeft de Nederlands Gereformeerde Kerk uit Amersfoort zich gericht op gemeente- en gemeenschapsopbouw in Sântimreu. Een week lang tijdens de zomervakantie was er vakantiebijbel school, een project dat intussen door de inwoners van het dorp zelf is overgenomen. Sinds enkele jaren richt het werk zich daarom meer op tieners: een vergeten generatie. Jongeren van die leeftijd vallen maar al te gauw tussen de wal en het schip. Ze hebben weinig idealen en als het even kan duiken ze onder in de anonimiteit van een grote stad. Daar is het hard werken geblazen en kunnen ze zich weinig veroorloven.


 Bijgebouw van de kerk - Clubhuis

Clubhuis
De jongeren van Sântimreu hebben sinds deze zomer een eigen ontmoetingsplek. Een bijgebouw van de kerk is o.a. door de jongeren opgeknapt en ingericht als jeugdhonk. Het jeugdhonk is afgelopen zomer in gebruik genomen met een tafeltenniswedstrijd “Sântimreu - Amersfoort”. Voor veel jongeren was het de eerste keer dat ze een partijtje tafeltennis speelden...

Het clubhuis biedt de jongeren een alternatief voor het dorpscafé. Zoltán wil het clubhuis ook gaan gebruiken voor allerlei kerkelijke jeugdactiviteiten, zoals het bekijken van een (christelijke) videofilm, een gezellige avond met de jeugd.

 

• Een kolchos bij avond